آزادی محمد نظری

«نه می خندد و نه می‌گرید/ در غروب‌های دلگیر/ انسان اسیری که دست‌هایش بسته است»*
جوانی بیست ساله را به اتهام واهی امنیتی بازداشت و به جرم شیعه و برادر شهید بودن با سنگین‌ترین سرکوب‌‌ها و محکومیت‌ها، بیست و چهار سال در زندان و تبعید نگاه داشته‌اید آن هم بدون یک روز مرخصی. چه بسیار زنان و مردانی از سرزمین آفتاب و کوه که چون برادر او برای امنیت و آزادی و استقلال این سرزمین در سینه قبرستان‌ها نخوابیده و اسارت و نقصان روحی و جسمی به یادگار ندارند و امروز خواهران و برادران آنها، که برای لقمه‌ای نان کوه‌ها را می‌شکافند به نفیر گلوله داغ نمی‌بینند و چه بسیار ناکسان که خودسرانه جوان و پیر مردم را سرکوب و شکنجه نمی‌کنند و به اسم دفاع از ارزش‌ها امنیت و نان و زندگی مردم را تهدید نمی‌کنند و منافع عمومی را به خطر نمی‌اندازند و امنیت ملی را به تاراج نمی‌برند و آمرین و عاملین این همه در امن دستگاه قضا و اجرا با پشتوانه و خیال آسوده دوباره به کار خویش بازمی‌گرددند. از زمانی که محمد نظری بازداشت شده است چهار دولت بر سر کار آمده‌اند، رئیس دولت زمان بازداشتش به کهولت سن درگذشته است،‌ رئیس دولت بعدی در محرومیت ملاقات و تردد است، رئیس دولت بعدی مغضوب حاکمیت و رئیس دولت فعلی در تدارک سالگرد پیروزی دور دوم ریاست‌جمهوری است. همه چیز در کشور بارها و بارها تغییرکرده است، از سیاست و جامعه تا اقتصاد، تمام نقشه ژئوپولتیک منطقه و حتی نقشه سیاسی جهان دگرگون شده است و تو گویی تنها وضعیت محمد نظری ست که نباید تغییر کند. آری در چنین فضایی است که ما امضاءکنندگان این نامه خواهان رسیدگی به وضعیت زندانیی هستیم که از ابتدا به ناحق بازداشت و تا امروز زندانی بوده است. خواهان اجرای ماده ده قانون مجازات اسلامی، توقف ادامه این محکومیت ناعادلانه،‌ آزادی بدون قیدوشرط محمد نظری در این مرحله و رسیدگی به دلایل و چرایی این همه سال بی‌مبالاتی و کم کاری مسئولان پرونده‌اش و درنهایت دلجویی و کسب رضایت او از این همه ظلم هستیم.
با محمد نظری
تو را صدا می‌کنیم ای برادر،‌ آری تو را، صدایت را شنیدیم، دادت از این همه بیداد را به گوش جان شنیدیم. به خاطر ما این سوی میله‌ای‌ها‌، آری همین ما فراموش‌کردگانِ خاموش، ما مردمان بی‌کس که تنها کس ما تویی،‌‌ به خاطر جان زیبایت،‌ به خاطر قبرستان بوکان که طاقت تو را ندارد،‌ به خاطر ساعت هواخوری،‌ به خاطر نور صبح از آن دریچه کوچک،‌ به خاطر سلامی دوباره به آفتاب وقتی از ستیغ کوه‌‌های سرزمین مادری‌ات بالا می‌آید، به خاطر باغ‌‌های توتون و درختان بلوط که هنوز مثل بیست سالگی‌ات هستند، برای چشم‌‌هایی که هر روز با خویش تکرار می‌کنند «ای وای برما که اسیری را از یاد برده باشیم»، طلسم فاجعه بشکن، طاقت کسانت طاق شد.
*علیرضا نابدل