Μένουμε Θεσσαλονίκη Δημοτικές Εκλογές 2019 - Συλλογή υπογραφών υποστήριξης

Η σύναψη της μειοδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών, και η παλλαϊκή αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας σε αυτήν, εισάγει την πολιτική ζωή της χώρας μας σε μια νέα φάση: Βασικό επίδικο αυτής της νέας περιόδου είναι το να μην εξελιχθεί η οικονομική και η κοινωνική καθίζηση της Ελλάδας σε γεωπολιτική και εθνική, γεγονός που αν συντελεστεί θα κλείσει άδοξα και τραγικά τους δυο αιώνες ελεύθερου εθνικού μας βίου.

Η ανάδυση αυτής της προοπτικής σηματοδοτεί ένα τέλος. Το τέλος της πολιτικής της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα, έτσι όπως την υπηρέτησαν δεξιές νεοφιλελεύθερες, κεντροαριστερές και αριστερές κυβερνήσεις. Κι αυτό συνέβη γιατί, ενώ παρουσίαζαν την εγκατάλειψη κάθε διάστασης εθνικής πολιτικής, από τις διεθνείς σχέσεις, την οικονομία, την κοινωνική πολιτική, τον πολιτισμό μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση ως μονόδρομο επιβίωσης στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται, αυτήν ακριβώς η επιλογή τους είναι που εμφανίζεται σήμερα να υπονομεύει το μέλλον και την επιβίωση ενός ολόκληρου λαού.

Διόλου τυχαία, και ο Δήμος της Θεσσαλονίκης βρίσκεται σ’ ένα παρόμοιο σταυροδρόμι. Κι αυτό γιατί, ο απερχόμενος Δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης εκφράζει πιο πιστά από οποιονδήποτε άλλον αυτό το πνεύμα της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοποίησης, τις ελίτ που την υπηρετούσαν, καθώς και αυτήν την ερμαφρόδιτη συμμαχία από την νεοφιλελεύθερη δεξιά, μέχρι την νατοϊκή αριστερά σε όλες τις παραφυάδες της. Γι’ αυτό εξάλλου, το πανεθνικό αδιέξοδο σε όλες του τις διαστάσεις μεταφράζεται πολύ έντονα και στην πραγματικότητα της πόλης μας, που αντιμετωπίζει την τοπική εκδοχή όλων των πανεθνικών διλημμάτων:

Τι θα γίνει εν τέλει με την Θεσσαλονίκη;

Θα ολοκληρώσει την εκποίησή της, μεταβαλλόμενη σε πολυαποικιοποιημένη πόλη- δορυφόρο του νεο-οθωμανισμού, σε τουριστικό παράσιτο - οικονομία των γκαρσονιών, μια φθίνουσα δημογραφικά, γερασμένη πόλη που θα λειτουργεί περισσότερο ως πεδίο όπου ανταγωνίζονται μεταξύ τους τα ξένα συμφέροντα, παρά ως ένας ζωντανός συλλογικός οργανισμός;

Ή αντίθετα, θα διατηρήσει την ιστορική ελληνική της ταυτότητα, την θέση που κατέχει μέσα στην χώρα; Θα παραμείνει σε μια δημοκρατική προοπτική με τους πολίτες της να έχουν λόγο πάνω στον χαρακτήρα της; Θα μπορέσει να ανασυγκροτηθεί παραγωγικά και να αναγεννηθεί πολιτιστικά; Θα καταφέρει να αντιμετωπίσει επιτέλους τις χρόνιες παθογένειες της, από την έλλειψη πρασίνου, την συρρίκνωση της περιαστικής της φύσης, και την μόλυνση του Θερμαϊκού, μέχρι το κυκλοφοριακό, την χείριστη κατάσταση των υφιστάμενων Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, την καθαριότητα και την πρόνοια;

Γύρω από την πρώτη προοπτική συσπειρώνονται οι ελίτ της πόλης, πνευματικές, οικονομικές, πολιτικές. Είναι μειοψηφικές, ωστόσο υπερ-αντιπροσωπεύονται στους τοπικούς κύκλους που λαμβάνονται οι αποφάσεις, διεκδικώντας το μονοπώλιο πάνω σε αυτούς.

Η δεύτερη προοπτική εκφράζει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Που ξεκινάει από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τους ‘μεγάλους χαμένους’ της ελληνικής κρίσης, και φτάνει στις παραγωγικές, δημιουργικές δυνάμεις που περιθωριοποιούνται μέσα σ’ ένα περιβάλλον που κυριαρχεί ο παρασιτισμός, η ρεμούλα, και η κομματοκρατική αναξιοκρατία.

Αυτή η πλειοψηφία στερείται πολιτικής εκπροσώπησης, καθώς το πολιτικό σύστημα είναι στην αριστερή ή δεξιά του εκδοχή, είτε ταυτισμένο με την παγκοσμιοποίηση, και άρα εντελώς ανήμπορο να αφουγκραστεί τις ανάγκες και τις αγωνίες του τόπου, είτε αποτυγχάνει σε αυτό γιατί είναι διεφθαρμένο ή τουλάχιστον φθαρμένο μέσα από δεκαετίες κομματοκρατίας.

Υπάρχει έλλειμμα σοβαρής αντιπροσώπευσης όλου αυτού του κόσμου, και δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες θάλλουν φαινόμενα δημαγωγίας, τυχοδιωκτισμού, ή ακραίων φωνών που γυρεύουν να πλειοδοτήσουν στις αγωνίες του, προκειμένου να παίξουν το δικό τους εμφυλιακό σενάριο ενός πολέμου συμμοριών.

Ωστόσο, η αμφισβήτηση της προοπτικής που θέλουν για την Θεσσαλονίκη οι ελίτ, μπορεί να προκύψει μόνον από έναν θετικό πατριωτισμό, με όραμα και πρόγραμμα. Από μια πολιτική που υπερβαίνει το ρήγμα ανάμεσα στους πολιτικούς και την κοινωνία, ανταποκρίνεται θετικά στις πραγματικές αγωνίες των κατοίκων της πόλης και τις μεταφράζει σ’ έναν νέο πατριωτισμό: Ένα μεγάλο σχέδιο, ανανέωσης, ανασυγκρότησης και εκσυγχρονισμού της, προκειμένου να καταστεί αυτή μια πόλη βιώσιμη μέσα στις επόμενες δεκαετίες.

Η πολιτική αυτή πρέπει να κινείται στον αντίποδα εκείνης που ακολουθήθηκε την τελευταία επταετία:

• Να γεφυρώσει το χάσμα που άνοιξε μεταξύ τοπικής εξουσίας και κοινωνίας, εγκαταλείποντας τον παγκοσμιοποιημένο εθνομηδενισμό. Να εισάγει ένα νέο πολιτικό ήθος, που θα στηρίζεται σε αρχές, αξίες, στον συλλογικό μόχθο και όχι στην τοξική εγωκρατία. Και να καταργήσει το μονοπώλιο των επαγγελματιών της κομματοκρατικής πολιτικής, που κυριαρχούν στο δημόσιο βίο πάνω από 40 χρόνια, εισάγοντας συμμετοχικές μορφές αυτοκυβέρνησης και άμεσης δημοκρατίας όπου αυτές είναι αποτελεσματικές και επιτρέπουν την αξιοποίηση πολιτών που έχουν να προσφέρουν στα κοινά.

• Να διευρύνει το διεθνές αντίκρισμα της πόλης, επενδύοντας στις πτυχές της ιστορικής της κληρονομιάς, ελληνορωμαϊκή, βυζαντινή, αλλά και τον νεώτερό της πολιτισμό, πτυχές που την καθιστούν μια από τις ιστορικότερες πόλεις στα Βαλκάνια και την Ευρώπη.

• Να καταρτίσει, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους φορείς της πόλης, μια αναπτυξιακή πολιτική ενίσχυσης της τοπικής παραγωγής, σε κάθε της βαθμίδα με πρωτοβουλίες όπως: Σύσταση ενός τοπικού συμβουλίου παραγωγικότητας, με την συμμετοχή όλων των συσχετιζόμενων φορέων και των υγιών παραγωγικών επιχειρήσεων της πόλης· δημιουργία ενός ανεξάρτητου ταμείου που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη νέων μορφών επιχειρηματικότητας με σκοπό την επιστροφή της νέας διασποράς.

• Να επενδύσει στην δημογραφική ανάκαμψη, εφαρμόζοντας πολιτικές στήριξης των νέων ζευγαριών, με την επέκταση και την αναβάθμιση των νηπιαγωγείων, να εκπονήσει προγράμματα ενημέρωσης για την διατροφή, να στηρίξει τον παιδικό και νεανικό αθλητισμό.

• Να επενδύσει στην αναβάθμιση του αστικού και περιαστικού περιβάλλοντος, καθώς και στην αισθητική αναβάθμιση του δομημένου περιβάλλοντος μέσα στην πόλη, στην προστασία και αποκατάσταση των δημόσιων χώρων, στο πρασίνισμα των ταρατσών και των ακάλυπτων χώρων των πολυκατοικιών.

• Να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα το έργο της καθαριότητας βελτιστοποιώντας τις αρμόδιες υπηρεσίες, να αναπτύξει καινοτόμες πρακτικές στην ανακύκλωση (όπως η μετατροπή ελαιοαποβλήτων σε βιοκαύσιμα), να εκσυγχρονίσει τον φωτισμό για την εξοικονόμηση του κόστους, να δώσει προτεραιότητα στην αναβάθμιση των βασικών αστικών υποδομών.

• Να αναπροσανατολίσει το πρόγραμμα των δημοτικών έργων, εστιάζοντας σε παρεμβάσεις με γνώμονα την κοινωνική ωφέλεια και όχι τα επικοινωνιακά έργα βιτρίνας. Να αντιμετωπίσει ισότιμα κάθε γειτονιά της πόλης, παύοντας την προνομιακή μεταχείριση του ιστορικού κέντρου, που συνεπιφέρει την εγκατάλειψη των περιφερειακών συνοικιών του Δήμου, όπου διαμένουν και τα ασθενέστερα στρώματα.

• Να αντιμετωπίσει σοβαρά το ζήτημα της ασφάλειας, ως υπέρτατο δημόσιο αγαθό.

• Να διεκδικήσει, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους φορείς της πόλης, την δημιουργία ενός τοπικού ενιαίου, συστήματος κοινωνικής φροντίδας και πρόνοιας, που θα συμπληρώνει τις σοβαρότατες πλέον ελλείψεις του εθνικού συστήματος.

• Να τεθεί, τέλος, στην πρώτη γραμμή μιας πραγματικής πολιτιστικής επανάστασης, που θα ξεκινάει από το πώς αντιμετωπίζουμε την πόλη και τον δημόσιο χώρο σαν το κοινό μας σπίτι, τους συνανθρώπους μας μέσα σε αυτό, και να καταλήγει στην ανάδειξη και την καλλιέργεια των πιο ευγενικών, και γι’ αυτό οικουμενικών, πτυχών του ελληνικού πολιτισμού.

Στο πλαίσιο αυτό, στηρίζουμε την πρωτοβουλία της δημοτικής παράταξης νέων «Μένουμε Θεσσαλονίκη», για επανίδρυση, διεύρυνση και επικαιροποίηση της φυσιογνωμίας της.

Υποστηρίζουμε μια σοβαρή και υπεύθυνη φωνή της πόλης που προέρχεται όχι από τα κομματικά επιτελεία, αλλά από τα ίδια της τα σπλάχνα. Που δεν στηρίζεται σε κέντρα και παράκεντρα εξουσίας για την ύπαρξή της, αλλά στην σύμπραξη ανθρώπων που προέρχονται από τα σπλάχνα της τοπικής κοινωνίας, και θέλουν να μεταφράσουν τις γνώσεις και την κοινωνική τους εμπειρία, σε όραμα και πρόγραμμα για την πόλη, και κινούνται πέρα από την κομματοκρατία, και τις παθογένειές της.

Πιστεύουμε τέλος, ότι ο δρόμος για την Θεσσαλονίκη του 21ου αιώνα, περνάει μέσα από την αποκατάσταση της χαμένης, λησμονημένης από τις αλλεπάλληλες δημοτικές αρχές που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες από αυτήν, αίγλης: Να ξαναγίνει η πόλη της πνευματικότητας, της μαστορικής και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, η πόλη που συνδυάζει αρμονικά φυσικό και δομημένο περιβάλλον, να επαναφέρει ξανά το «κοινό των Θεσσαλονικέων», μια απ’ τις αρχαιότερες δημοκρατικές παραδόσεις στην Ευρώπη, να θυμηθεί ότι αποτελούσε με την ιδιαίτερη Μακεδονική φυσιογνωμία της, την ιστορική και σύγχρονη, μια ξεχωριστή συνιστώσα που συνεισέφερε θετικά στον βίο του ελληνισμού και στον πολιτισμό του.