უწმინდესს და წმინდა სინოდს

უწმინდესსა და უნეტარესს,
სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქს,
ილია II,
საქართველოს ეკლესიის წმინდა სინოდის წევრებს

წმ. გრიგოლ დიოლოღოსი ამბობს, რომ მონასტრების, ბერ-მონაზვნების ლოცვა-ვედრებით ღმერთი იწყალებს და არა სჯის კაცობრიობასა და მთელ ერებს. მაგრამ პირიქითაც არის, - ბერ-მონაზვნების მოჭარბებული უღირსება ასევე დიდ და თანაზომად ღვთის რისხვას იწვევს. ამიტომ, თუ ქვეყანასა და ეკლესიაში მომრავლდა მონასტრები და ტაძრები, სადაც მძლავრობს უზნეობა და გარყვნილება, მომრავლდნენ უღირსი, უზნეო სასულიერო პირები, განსაკუთრებით კი - ბერ-მონაზვნები, და მომრავლდა მათი უზნეო საქმეები - ღრეობა, ლოთობა, სიძვა-მრუშობა, სოდომ-გომორისეული ცოდვა, სექსუალური ძალადობა და გაუპატიურება, ვერცხლისმოყვარეობა, ნარკომანია და სხვა, მაშინ ღმერთი სასტიკად დასჯის ამ ქვეყანას, მის ერსა და მის ადგილობრივ ეკლესიას. ჩვენს ქვეყანაზე დატეხილი ბოლოდროინდელი უბედურებებისა და განსაცდელების ერთ-ერთ ძირითად მიზეზად ჩვენ სასულიერო პირთა უღირსებასაც მივიჩნევთ.

საქარველოში ბერული და სამონასტრო ცხოვრება დაკნინების შემდეგ კვლავ იწყებს გამრავლებას, მაგრამ სიმრავლეში როდია ხსნა. პირიქით, თუკი ბერ-მონაზვნობა და სამონასტრო ცხოვრება სწორ, ეკლესიოლოგიურ, დედა ეკლესიის მიერ ათეულ საუკუნეთა მანძილზე დაგროვილი გამოცდილების, ჩამოყალიბებული წესისა და წმიდა გადმოცემის საფუძველზე არ აეწყო და არ განვითარდა, ეს სიმრავლე შეიძლება დიდ უბედურებად ექცეს ჩვენს ეკლესიასა და მთელ ერს. ჩვენ ვამბობთ და ვამაყობთ იმით, რომ ჩვენს ეკლესიას არასდროს მიუღია "უცხო რამ თესლი სარწმუნოებისა" (წმ. მეფე დავით აღმაშენებელი), არა ეცრუვნა ჩვენს სიქადულს, ჭეშმარიტად კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიასა და მართლმადიდებლობას (რუის-ურბნისის ძეგლის წერა), მაგრამ მწვალებლობას გადარჩენილი თუკი უზნეობის მორევში დაიღუპება, ეს რა შეღავათია? ზღვის სიღრმეში დაინთქმება თუ ზღვის ნაპირზე, კოჭებამდე წყალში დაიღრჩვება, შედეგი ერთია - მკვდარია.

გულის ტკივილით უნდა აღვნიშნოთ, რომ საქართველოში მეტად მომრავლდა უღირსი სამღვდელოება და ბერ-მონაზვნობა, იმდენად, რომ მთელი ქვეყანა ლაპარაკობს ამაზე. მრავალმა იცის, თუ რომელ ეპისკოპოს ყავს ცოლი და რამდენი, რომელმა მღვდელმთავარმა აცდუნა ან გააუპატიურია მონაზონი თუ მრევლის წარმომადგენელი, ვინ დადის იარაღასხმული და არცთუ იშვიათად ემუქრება ამ აირაღით უბრალო მოქალაქეებს, რომელ მონასტერშია მოძალებული ქეიფი და ლოთობა, სად - სიძვა-მრუშობა, სად მამათმავლობა, რომელი სასულიერი პირია ნარკომანი, ვინ ნარკოტიკის გამსაღებელი. აბა, როგორი საცქერია ყველასათვის ცნობილი მამათმავალი, წარბებდაქნილი მღვდელი? მრავალი ეკლესია, მათ შორის - ცენტრალური, იქცა ფულის გამოძალვის ადგილად, მრავალი სამღვდელო პირი წესის შესრულებისათვის საკმაოდ მაღალი ნიხრით დადგენილ გასამრჯელოს ითხოვს, და გაჩაღებულია ტაძრებში მოურიდებელი ვაჭრობა და აღებ-მიცემობა. ასეთი ვაჭრობის დროს არც თუ იშვიათად მოგვისმენია საკურთხევლიდან დედის გინება და გაწევ-გამოწევის ხმა.

სასულიერო პირების უზნეობას ორმაგი უბედურება მოაქვს: გვაშორებს ღმრთის მოწყალებას, თავს გვატეხს განსაცდელებსა და ათას უბედურებას, და, ასევე, აბრკოლებს ხალხს, აფერხებს ჩვენი მოქალაქეების ეკლესიაში მოსვლას, რომლებიც, ხშირად, გარეგნულად მოწესრიგებული მწვალებლისა თუ სექტანტის მსხვერპლი ხდება. ასეც ხომ ყოფილა, რომ მრუშობაზე წასწრებული მემრუშე სასულიერო პირი, თავის სიძვის მეგობართან ერთად, ფეხქვეშ გაუგდია მოსახლეობას, ხმაურიც აუტეხია ასეთი სამღვდელოების არსებობით აღშფოთებულს, მაგრამ ეს საქმეც "ჩაფარცხულა". ჰოდა, ხალხი დაბრკოლებულია, მრავალი უკვე ღიად აძაგებს სამღვდელოებას.

არის კიდევ ერთი მეტად საშიში საფრთხე, რომელსაც ჩვენი ეკლესიის მტრები იყენებენ. უზნეო და ვერცხლისმოყვარე სასულიერო პირი ეკლესიის მტრების ხელში ხდება ეკლესიასთან ბრძოლის აქტიური თუ პასიური იარაღი. ასეთი შეტევები ეკლესიაზე იყო და კვლავაც იქნება. თუკი ამ უზნეოთა აქტიური ქმედება ეფექტური არ იქნა, მაშინ ისინი იქცევიან პასიურ იარაღად - მათ უზნეობას ეკლესიის მტრები გამოიყენებენ ეკლესიის დისკრედიტაციისათვის. ამის ნიშნებიც უკვე არის.

ნათქვამია, კაცმა ჭირი მალა, ჭირმა თავი არ დამალაო. როდემდე უნდა ვმალოთ ეს უბედურება და ვაფაროთ ეკლესიის ავტორიტეტული კალთა უღირსებს, მაშინ როდესაც ამ კალთის ქვეშ იმდენად მომრავლდნენ უღირსნი, რომ კალთა ვეღარა წვდება მათ და ამ გაწევა-გადაფარებაში, ლამისაა, ეს ჯერ კიდევ დაურღვეველი კალთა შემოგვეფხრიწოს? იქნებ დაიწყოს ეკლესიამ ასეთი სასულიერო პირების მხილება? ჩვენ არ ვითხოვთ ამ ეტაპზე ხმაურიან დასჯებსა და განკვეთებს, რუის-ურბნისის კრების სადარ ქმედებას. ჩვენ გთხოვთ, რომ შეიქმნას კომისია, რომელიც უხმაუროდ გამოიძიებს უზნეობის ფაქტებსა და გამოავლენს მათ მოქმედ სასულიერო პირებს, ამის მერე მამა-შვილურად შეაგონებს მათ და მკაცრადაც გააფრთხილებს, რომ თავი ანებონ უღირსებას, რათა თავიანთი ქმედებით არ წარიწყმიდონ საკუთარი სული და, მეორეც, ჩრდილი არ მიაყენონ ეკლესიას.

თუკი მოვლენები ამგვარად არ წარიმართა და უზნეობამ საშიშ ზღვარს მიაღწია, რომლის შემდეგაც რღვევის შეუქცევადი პროცესები იწყება, მაშინ უკვე ეკლესიის მოყვარე მართლმადიდებელი ერი, - ეკლესიის სინდისი, როგორც მას დედა ეკლესიის პატრიარქები უწოდებენ (1848წ. 6 მაისის ეპისტოლე, პ.17), - აღიმაღლებს ხმას უღირსთა წინააღმდეგ და საკადრის პასუხს გასცემს ეკლესიაში მოკალათებულ თუ მის გარეთ მყოფ მტრებს.

ეკლესიის მრავალრიცხოვანი მევლის სახელით