Voor een eerlijke vaststelling van de onteigeningsvergoedingen

Petitie

Voor een eerlijke vaststelling van de onteigeningsvergoedingen

“Wij vragen dat er wettelijk zou bepaald worden dat een onteigeningsvergoeding niet meer kan verminderd worden nadat het onteigende gebouw is afgebroken door de onteigenaar”

Onteigeningen gebeuren in de praktijk altijd op grond van de wet van 26 juli 1962. De vrederechter bezoekt het te onteigenen goed en bepaalt in een recordtijd een voorlopige onteigeningsvergoeding. De onteigenaar en de onteigende kunnen de herziening van deze vergoeding vragen aan de Rechtbank van eerste aanleg en in hoger beroep voor het Hof van Beroep. In de fase van de herziening wordt de onteigeningsvergoeding van de vrederechter niet zelden verminderd. Soms zelfs met een aanzienlijk bedrag. De rechters van de heziening moeten meestal in het blinde weg uitspraak doen. Op het ogenblik dat zij de definitieve onteigeningsvergoeding vaststellen is het onteigende gebouw immers bijna altijd afgebroken.

In 1975 kocht ik een huis met aanhorigheden en een tuin. Deze woning had een zadeldak en geen wolfsdak. Vóór de werken die aan de woning dienden te worden aangebracht vroeg ik toelating aan de gemeente voor het restaureren van deze woning. Op deze brief kreeg ik als antwoord dat ik aan de woning de “passende herstellingen” mocht aanbrengen. De gerestaureerde woning werd tien jaar later onteigend voor de aanleg van een waterspaarbekken.

Overeenkomstig de bepalingen van de wet van 26 juli 1962 stelde de vrederechter bij declaratief vonnis van 21 februari 1985 bij ruwe schatting het bedrag van de provisionele vergoeding vast op 7 200 000 BEF of 178 483,34 EUR.

Bij vonnis van 23 mei 1985 stelde dezelfde vrederechter, na een deskundigenonderzoek, ten voorlopige titel de onteigeningsvergoeding vast op 8 960 770 BEF of 222 131,69 EUR, een som die door de onteigenaar in consignatie werd gegeven voor hij bezit nam van het onteigende goed. Op 19 juli 1985 werden de door artikel 15 van de Onteigeningswet bedoelde formaliteiten vervuld. Vanaf dan kon de herziening van het vonnis van de vrederechter aangevraagd worden aan de Rechtbank van eerste aanleg. De onteigenaar vroeg de herziening aan en vorderde de vermindering van de onteigeningsvergoeding.

Op 4 december 1986 werd mijn onteigende woning afgebroken door de onteigenaar, voor de aanleg van het waterspaarbekken. De Rechtbank van eerste aanleg had dan nog geen uitspraak gedaan. Bij vonnis van 29 mei 1987 werd de door de vrederechter bepaalde vergoeding door de Rechtbank van eerste aanleg lichtjes verminderd: zij stelde de onteigeningsvergoeding vast op 8 692 978 BEF of 215 493,30 EUR en veroordeelde mij tot de betaling, aan de Belgische Staat, van de som van 267 792 BEF of 6 638,39 EUR, vermeerderd met de interesten. Deze som was het verschil tussen het bedrag van de geconsigneerde som van 8 960 770 BEF en de toegekende schadeloosstelling.

Ik ging hiertegen in hoger beroep. En voor het Hof van Beroep vroeg de onteigenaar nogmaals de vermindering van mijn onteigeningsvergoeding wegens het feit dat ik mijn woning had gerestaureerd zonder geldige bouwvergunning. De van de gemeente bekomen toelating werd inderdaad niet beschouwd als een volwaardige bouwvergunning. De onteigenaar voerde o.a. aan dat ik mijn wolfsdak veranderd had in een zadeldak. Het Hof van Beroep volgde de stelling van de onteigenaar.

Bij arrest van 24 oktober 1994 stelde het Hof van Beroep vast dat de onteigende woning onwettelijk was herbouwd in de mate dat bepaalde werken, andere dan werken van bewaring en onderhoud, waren uitgevoerd zonder de vereiste bouwvergunning. Het Hof verminderde de vergoeding met meer dan 25 procent en stelde ze vast op 6 308 694 BEF of 156 388,44 EUR. Ik werd veroordeeld, naast de interesten, om de som van 2 652 076 BEF of 65 743,25 EUR terug te betalen aan de onteigenaar. De interesten waren toen al bijna gelijk aan ongeveer 50.000 EUR.

De vergoeding van de vrederechter, de enige rechter die het huis bezocht heeft, werd met meer dan één vierde verminderd door rechters die het onteigende goed nooit gezien hadden. Deze rechters konden het onteigende goed niet bezoeken omdat het afgebroken was op het moment waarop zij uitspraak moesten doen. Het is hemeltergend dat mijn vergoeding met één vierde werd verminderd o.a. omdat mijn onteigende woning een zadeldak zou hebben gekregen in plaats van een wolfsdak. Indien het huis nog zou bestaan hebben op het ogenblik waarop het Hof van Beroep uitspraak moest doen, dan had men met een eenvoudig onderzoek de ware toedracht van de feiten kunnen vaststellen.

Het is voor de onteigenende overheid te gemakkelijk om een huis in recordtempo te onteigenen, het af te breken en dan het huis te omschrijven als een “kreukele hoeve”. De onteigende mag zijn woning dan bestempelen als een “prachtige villa”, hij kan dat niet meer bewijzen.

Een onteigeningsvergoeding zou niet meer mogen verminderd worden nadat het onteigende goed is afgebroken. Onteigeningen gebeuren in Uw belang. Laat niet toe dat de onteigenden in Uw naam onrechtvaardig behandeld worden.

Daarom doe ik een beroep op U, mijn medeburgers. Niet om mijn persoonlijke situatie te verbeteren. Maar om te bekomen dat andere mensen niet in hetzelfde geval zouden komen te staan. Ik doe dit ter nagadachtenis van mijn echtgenote Lucie en mijn enige zoon Dirk, die de beproevingen van de onteigening niet hebben overleefd.

De tekst van deze petitie luidt heel eenvoudig:

Wij vragen dat er wettelijk zou bepaald worden dat een onteigeningsvergoeding niet meer kan verminderd worden nadat het onteigende gebouw is afgebroken door de onteigenaar.

Teken de petitie.

Ik dank U

Alfons Mariën
Lazarusstraat 7
2840 Rumst
E-mail: alfomar@telenet.be
Website: http://artikel16.belgieweb.be/