End The Killing Of Human By Human

The Earth is billions of years old and human life on Earth has expanded dramatically. Great progress has been made in science and technology. But mankind has still not learned that no one has the right to take another person's life. Human beings die of natural causes, age and diseases. But there is something strange in what people do.

On one side the scientists are trying to increase the length of life using various scientific methods, saving people from diseases or accidents. They make great efforts and spend lots of time and energy. But on the other hand other scientists are spending enormous expenses trying to invent state of the art weaponry to kill people in a shorter period of time and with greater ease. These two actions by human beings are contradictory and can never be justified.

End the killing of human beings by other human beings; let there be no murders, no executions; and finally, let there be no more wars...

Caspian Makan

بدترین کاری که بشر می تواند انجام دهد، گرفتن حق زندگی از دیگری است.
کشتن انسان، تجربه تلخی بود که از بدو حیات انجام شده و تا کنون ادامه داشته و نیز به طرز غیر قابل باوری توسعه یافته است. همواره انسان ها به خاطر قدرت طلبی، ثروت اندوزی، خودخواهی، عقاید خرافی و ... اقدام به قتل و جنایت می کنند که سر منشاء تمام آن ها "بی خردی" است!
پس از گذشت میلیون ها سال از عمر جهان، با وجود اینکه آدمی معماهای بسیاری را حل کرده و تجربیات زیادی را به دست آورده، اما همچنان نتوانسته مهم ترین معضل خود را برطرف سازد، بسیار عجیب است که هنوز نیاموخته که از کشتن صرف نظر کرده و به سوی تکامل پیش برود. از آغاز جهان هستی انسان همواره در حال پیشرفت در علم و تکنولوژی است. زندگی مادی هم اکنون به گونه ای شگفت انگیز توسعه یافته و نیز اختراعات و اکتشافات به طرز قابل توجهی به جلو می رود. در مقابل در یک نکته ی بسیار مهم به سرعت به عقب می رویم و آن انسانیت است. بنابراین در چنین شرایطی می توان گفت؛ همه این پیشرفت ها، کاذب بوده و جهان به سوی نابودی گام بر می دارد.
برای دستیابی به ارزش نهادن به جایگاه حقیقی انسان، تاریخ تا کنون شاهد کوشش ها و جان فشانی های افراد بسیاری بوده است که شایان تقدیر و ستایش اند. و اگر به خاطر فداکاری های آن ها نبود، بدون تردید دنیا به ویرانه ای مبدل گردیده بود. اما اِشکال اساسی اینجاست که راه و اندیشه این دسته از افراد، چندان ادامه نیافته است.
بیش از ۲۵ قرن پیش در امپراطوری ایران، حقوق بشر طرح ریزی و مدوّن گردید. ولی تا همین چند دهه گذشته به زباله دان تاریخ سپرده شده بود؛ تا اینکه سرانجام پس از ۲۵۰۰ سال به پیشنهاد دولت آمریکا پس از خاتمه جنگ جهانی دوم، تشکیلات مشترکی بین کشورها به نام سازمان ملل برای رسیدگی به حقوق انسان ها پی ریزی گردید.
این سازمان با اینکه می توانست به سهولت پل های ترقی در تدوین حقوق انسان ها را میان ملل مختلف طی کند، اما متاسفانه تنها به یک حرکت لاک پشتی و گاه ساکن اکتفا کرده است. آنچه روشن است، قوانین وضع شده کنونی ناقص بوده و معمولا کارآمد نیستند. در حالی که می توانست از بروز جنگ های بسیار و قتل عام انسان، جلوگیری کند؛ مسئولیت خود را جدی نگرفته و در برخی مواقع حتی در مقابل مرگ میلیون ها انسان سکوت اختیار کرده است.
شاید اگر جان انسان و انسانیت از لحاظ رده بندی ارزش ها در سطر نخست قرار می گرفت، امروز ما شاهد جهان به دور از خشونتی بودیم.
طبق قوانین جهان هستی، آدمی به طور عادی بر اثر کهولت سن، بیماری و بلایای طبیعی و ... جان می سپارد، اما هنگامی که برای از بین بردن هم نوعان خود دست به هر کاری می زند، این عمل ابلهانه و غیر قابل توجیه به نظر می رسد و عجیب تر آنکه از یکسو دانشمندانی با استفاده از روش های گوناگون علمی در تلاشند تا عمر انسان ها را افزایش دهند و آنان را از ابتلا به بیماری ها یا مرگ در اثر حوادث نجات دهند، ولی از طرفی دانشمندان دیگر با صرف وقت و مخارج بسیار هنگفتی می کوشند تا با اختراع و نو آوری، سلاح های پیش رفته ای را برای کشتن انسان ها بسازند. با این هدف که در زمان کمتر عده بیشتری را به سادگی از بین ببرند.
در مثال دیگر، تصور کنید زمانی که در یک کشوری بر اثر بروز سیل و زلزله عده ای از مردم جانشان را از دست می دهند؛ مقامات و مردم دیگر کشورها، پیام های تسلیت فرستاده و با بازماندگان ابراز همدردی می کنند. اما همان دولت ها در جای دیگر فرمان جنگ و نابودی صادر کرده و همان مردم در نبرد برای کشتار هم نوعانشان، حتی داوطلبانه شرکت می کنند. بنابراین اینگونه اقدامات بشر در تناقض محض است و نشان از آن دارد که انسانیت که رکن اساسی جهان به شمار می رود، تا کنون جایگاه حقیقی خود را نیافته است.
در پایه، مرگ انسان توسط انسانِ دیگر، به هر دلیلی که باشد، جنایتی آشکار بوده که تنها اَشکال گوناگونی دارد. برخی برای توجیح، نام های متفاوتی بر آن نهاده اند. مثل قصاص، اعدام، جنگ و ...!
اما همه این ها در حقیقت "قتل" محسوب می گردند و آنچه مسلم است، هرگز نباید ظلم و جنایت را با جنایت دیگری پاسخ داد. این طبیعی است که هر نوع کشتن انسان به طور یقین، جنایت دیگری را در پی خواهد داشت. پیش از هرچیز بایستی قوانین انسانی به طور مشترک، بدون در نظر گرفتن دین، فرهنگ، ملیت و ... میان تمام ملل جهان به اجرا در آید.
پس قوانین سازمان ملل نیاز ضروری به بازنگری، تغییر و تکمیل خواهد داشت. که در نتیجه ی آن، اعدام در تمام جهان حذف خواهد شد. برای کاهش جنایت در جوامع، فرهنگ سازی و آموزش در راس قرار گرفته و روش های نوینی در نظر گرفته شده و برخورد با مجرمین، دیگر با قتل و اعدام پاسخ داده نمی شوند. بلکه زنده ماندن آن ها به گونه ای ثمربخش بوده که باعث عبرت و کاهش جُرم و جَرائم می گردد. هرگز دلیلی برای وقوع یک جنگ به میان نخواهد آمد. چراکه با مشارکت نمایندگان کشورها، اختلافات با تدبیر برای حفظ جان انسان ها رفع خواهند شد. چگونگی اداره جوامع، از قوانین یکسانی پیروی می کنند که در آن صورت پدیده ی حکومت های خودکامه از بین می رود. با متخلفین تشکیلات حکومتی به طور سازمان یافته و مشارکت جهانی برخورد می شود. درگیری های داخلی از میان رفته و در نهایت امنیت جهانی معنا می یابد.
این موارد تنها اشاره ایست برای آنکه بدانیم، در انسان بودن کوتاهی کرده ایم و راه های بسیار ساده ای برای انسان بودن در درون ماست که می تواند صلح پایدار را در تمام کره خاکی برقرار کند.
بیاییم با پایان دادن به مرگ انسان توسط انسان، جهان زیباتری را برای فرزندان و آیندگان بسازیم.

پایان دادن به مرگ انسان توسط انسان
هیچ قتلی، هیچ اعدامی و هیچ جنگی

کاسپین ماکان